Tekst objavljen 12. 04. 2019. na portalu Before After.
U Kuli Nebojša će tokom Dana Beograda biti postavljena izložba na kojoj će četiri kustoskinje kursa What Could/Should Curating Do na različite načine interpretirati jedno umetničko delo, (video) rad Vladimira Nikolića "Prolazak voza" (2012).
Povodom izložbe Raskršća pogleda Vladimira Nikolića koja će se moći vidjeti u Kuli Nebojša tokom manifestacije Dani Beograda (16.-19. aprila), jedna od četiri kustoskinje izložbe (Zohreh Deldadeh – Iran, Milena Jokanović – Srbija, Neva Lukić – Hrvatska/Holandija, Teodora Nikčević – Crna Gora) razgovarala je s umetnikom o različitim načinima interpretacije dela Prolazak voza. Izložbom Raskršća pogleda kustoskinje suprotstaviće svoje poglede i na različite načine interpretirati jedno umetničko delo, (video) rad Vladimira Nikolića Prolazak voza (2012.). Rad će po prvi put biti projektovan na mestu gde je snimljen, a koje se danas potpuno transformiše budući da se fizičke šine ispred Nebojšine Kule uklanjaju, tako da kustoskinje inspirišu umetnika da i kroz novonastalu seriju fotografija Spacetime Collected (2019) razmišlja o transformacijama prostora i prolasku vremena.
Inicijalna ideja projekta je da se izvrne/pervertira uobičajen slučaj u kojem radove više umetnika kurira jedan ili samo par kustosa, u situaciju u kojoj se više kustosa okuplja oko rada samo jednog umetnika. Izložba je deo završnog projekta prvog ciklusa međunarodnog kustoskog kursa What Could/Should Curating Do koji se od 2018. godine održava u Beogradu, a realizovana je u saradnji sa JP „Beogradska Tvrđava.“
Neva: Za početak me zanima geneza nastanka videa Prolazak voza. Taj rad pripada širem umjetničkom projektu u kojem si stvarao videa poigravajući se s percepcijom gledatelja putem korištenja malenih ogledala. U svojem doktoratu napominješ da ideološka moć novog vizualnog režima raste kako tehnologija nastajanja slika postaje sve kompleksnija i nevidljivija, te je stoga moć ideološka utjecaja slika na promatrača veća. U skladu s time, da li bi i umjetnici nekad trebali skrivati postupak nastanka rada ili nam možeš otkriti proces snimanja Prolaska voza?
Da, što je ideologija više u stanju da skriva svoj način operisanja, to je uverljivija. Nisam siguran da umetnost treba bilo šta da skriva, niti da predstavlja. Čini mi se da je umetnost dobra onda kada nešto otkriva. E sad, geneza rada o kojem govorimo traži malo više prostora. U seriji radova Voice Over koja prethodi ovoj sa ogledalima, tražio sam način da materijalizujem interpretativni aparat, čiji mehanizmi utiču na to na koji način vidite umetnički rad. Jer, umetnost ne srećete slučajno na ulici, već u institucijama umetnosti koje vam se obraćaju svojim politikama, svojim glasom, ne samo umetnikovim. Zato sam napravio seriju radova koji kreiraju situaciju u kojoj niste sigurni čemu da verujete, onome što neposredno vidite ili interpretativnom aparatu koji vrši „prenos”. Međutim, u narednoj seriji čiji je deo rad o kojem govorimo, pitanje interpretacije mi je pobeglo u čitavu stvarnost, u smislu načina na koji je vizuelno opažamo. Tu se kao posrednik ne javlja institucija, već sam subjekat odnosno telo, i u modernim vremenima tehnologija. Pod tehnologijom mislim na optičke medije i perspektivu koji dominatno oblikuju realnost još od XV veka, a to vodi ka istoriji slikarstva i filma. Zbog toga Prolazak voza referira na istoriju filma odnosno njen početak, na film braće Limijer Ulazak voza u stanicu. ...